بنیتو آمیلکاره آندره آ موسولینی

موسولینی رهبر حزب فاشیست ایتالیا در 29 ژوئیه 1883 در پرداپیو ایتالیا به دنیا آمد در سال‌های میان دو جنگ جهانی موسولینی که فرزند یک آهنگر بود و در حین جنگ جهانی اول وی به درجة استواری نایل آمده بود، از نارضایتی مردم ایتالیا استفاده کرد و حزب فاشیسم را تشکیل داد او با تشکیل این حزب ادعا می‌کرد که می‌خواهد عظمت روم باستان را برای ایتالیا احیا کند. او اعلام وفاداری خویش نسبت به شاه ایتالیا و کلیسا و ادعای خود را مبنی بر اینکه سلحشوری در راه حفظ قانون، قدرت حکومت و نظم بود را مسجل تر گردانید. چندسالی پیش از این وی یک نفر جمهوری طلب سر سخت و دشمن طبقهٔ روحانیون بود.

سر انجام در سال ۱۹۲۲ موسولینی توانست فرمان نخست وزیری را از پادشاه ایتالیا بگیرد و به خود لقب « دوچه یا پیشوا » بدهد. در عرض چند سالی بعد از سال ۱۹۲۴ موسولینی پارلمان ایتالیا را بدل به وجود بی خاصیتی کرده، عدهٔ شرکت کنندگان در انتخابات عمومی را کسر نموده و به سانسور مطبوعات پرداخته بود، اتحادیه‌های کارگران را منحل ساخته و کارگران را از حق اعتصاب محروم نموده و سایر احزاب سیاسی را به کل منسوخ کرده بود. دستگاه پلیس مخفی دایر کرد و دادگاههای مخصوصی برای محاکمهٔ مخالفین رژِیم تأسیس نمود. هم چنین وی تعدادی از سران باند مافیای سیسیل را بازداشت کرد. پس از روی کارآمدن آدولف هیتلر در سال ۱۹۳۳، او با آلمان و ژاپن دولت های محور را به وجود آوردند که در ظاهر هدفشان مبارزه با کمونیسم بود.

با اینکه ایتالیایی‌ها از دیر باز در اندیشهٔ کشور گشایی بودند و روم باستان را الگوی خود قرار می‌دادند و دریای مدیترانه را دریای روم و شمال آفریقا را نیز متعلق به خود می‌دانستند ولی در عمل نتوانسته بودند چندان موفق شوند و تنها در سال 1911 توانستند لیبی را اشغال کنند، حتی در لشکرکشی ایتالیا به حبشه در سال 1896، علی رغم داشتن سلاح‌های جدید و ارتش منظم آنها شکست خوردند که باعث سرافکندگی ایتالیایی‌ها گردید برای همین موسولینی برای بالا بردن جایگاه و محبوبیت خود در بین سیاست مداران و مردم ایتالیا، در سال 1936 به حبشه حمله کرد که باعث فرار « هایله سلاسی » شاه حبشه گردید. با اینکه  جامعه ملل موسولینی را تحت فشار قرار داد اما بی اعتنایی دیکتاتور ایتالیا به جامعه ملل و خروج این کشور از این مجمع جهانی، در ارتباط با موضوع حبشه، این جامعه را عملاً در صحنهٔ جهانی بدون اثر و فاقد قدرت جلوه داد.

با اینکه موسولینی متحد آلمان بود ولی هیتلر چندان به ایتالیای‌ها اطمینان نداشت به همین دلیل گروهی از سربازان خود را در رم و شمال ایتالیا مستقر کرد. موسولینی نیز هیچ مقاومتی در مقابل این عمل هیتلر نشان نداد همین امر باعث شد تا مردم ایتالیا به موسولینی بدبین شوند و دانستد که تنها گوش به فرمان هیتلر است حتی عده‌ای از حزب فاشیست ایتالیا نیز به او معترض شدند. سرانجام با اشغال جزیرة سیسیل به دست متفقین در سال ۱۹۴۳ و ورود آنها به جنوب ایتالیا، شاه ایتالیا موسولینی را از قدرت عزل و سریعاً وی را دستگیر کردند. اما به دستور هیتلر نیروی هوایی آلمان توانست موسولینی را فراری دهد و وی را به آلمان بردند تا با هیتلر ملاقات کند. در روز ۱۲ سپتامبر سال ۱۹۴۳ میلادی، جهان با حیرت از ماجرای نجات و فرار بنیتو موسولینی از بازداشت خانگی در منطقه دست نیافتنی « لانه عقاب » در کوه گران ساسو توسط یک گروه کماندویی اس اس به فرماندهی سروان اوتو اسکورزنی آگاه می شود. هیتلر از او خواست تا به شمال ایتالیا که در اشغال نیروهای آلمانی بود برگردد و ارتش از هم پاشیدهٔ ایتالیا را باسازی کند، با اینکه موسولینی از نتیجهٔ جنگ در هراس بود ولی قبول کرد.

اما سرانجام موسولینی در پایان جنگ جهانی دوم در حالی که به اتفاق معشوقه‌اش (کلارایتاچی) در حال فرار از ایتالیا بودند در مزرعه‌ای توسط پارتیزان‌های ایتالیایی دستگیر شده و در همان جا به همراه سایر همراهانش که از مقامات حکومت فاشیستی بودند، پس از محاکمه صحرایی به اعدام محکوم شدند و در ۲۸ آوریل ۱۹۴۵ هنگام تیرباران شخصی با چاقو به او ضربه زد و موسولینی نیمه جان از شکنجه به زمین افتاد و مردم به او حمله کردند و با لگد بر روی جنازه او رفتند که جمجمه او متلاشی شد که با تیراندازی هوایی جنازه را رها کردند. جسد موسولینی و معشوقه‌اش را در « پیازا لورتو » در میلان، برای نمایش عموم با قلابهای مخصوص آویزان کردن گوشت در قصابیها، به صورت وارونه، از سقف یک ایستگاه پمپ بنزین آویخته شده و به وسیله مردم شهر سنگباران شد. هدف از این عمل هم ناامید کردن فاشیستها از ادامه جنگ و هم گرفتن انتقام از نیروهای محور که بسیاری از پارتیزانها را به همان شیوه اعدام کرده بودند، محسوب می‌شد. سرانجام با دستور پاپ جنازه را پایین آوردند و به آتش کشیدند و خاکستر آن را به دریا ریختند.

با قلم پروفسور دکتر محرم سعیدی